Kanał Beki

Połowa XIX wieku to czas melioracji Pradoliny Redy. Skierowano w tym czasie główny nurt rzeki do jednego z jej południowych koryt, którym płynie do dzisiaj. Wcześniejsze koryto rzeki zamieniono w kanał melioracyjny, zwany obecnie Kanałem Beki. 

Spoglądając na topografię rezerwatu, ciągnie się od wału przeciwpowodziowego wzdłuż ścieżki prowadzącej do morskiego brzegu. Ujście znajduje często zasypywane piaskiem, w pobliżu krzyża świadectwa starej osady rybackiej. 

Ten ciek odgrywa obecnie znaczącą rolę, ponieważ stale utrzymuje wodę. Nawet gdy łąki wysychają na wiór. Jego brzegi porasta głównie trzcina, ale stanowiska odnalazła tam również inna roślinność. To kraina lęgowa i miejsce obserwacji pliszek cytrynowej i żółtej, potrzosów, rokitniczek, wąsatek, trzciniaków, trzcinniczków oraz dziwoni, również czapli i kaczek. Często można tam spotkać pustułki i srokosze, które na stanowiska wybierają kilka rosnących tam brzóz.